راهیان کربلا

پرده اول : قصه اعزام و پیاده روی :

حکایت این روزهای پیاده روی اربعین ، چقدر شبیه آن روزهای اعزام نیرو به جبهه ها در دوران دفاع مقدس است .

این روزها به هر مجلس و محفلی که وارد می شوی حرف از اربعین و رفتن به کربلا و دل های مشتاق زائران اربعین است .

 آن روزها وقتی مارش اعزام نیرو نواخته می شد ، شور عجیبی در شهر می پیچید  و در هر جمع بسیجی که وارد می شدی حرف ، حرف اعزام به جبهه بود و عملیاتی که در پیش است و اینکه ممکن است این بار عملیات در کدام منطقه باشد .

و این روزها کسانی که ثبت نام کرده اند و آماده رفتن هستند در تکاپوی تهیه ملزومات سفر ، و آنهایی که هنوز برای اعزام ثبت نام نکرده اند بی قرار چگونگی ثبت نام و دلهره اینکه نکند توفیق زیارت از آنها سلب شود .

آن روزها کسانی که برای اعزام نام نویسی کرده بودند با فراغت بال بار دیگر کوله پشتی خود را آماده می کردند و آنهایی که هنوز در بسیج و در لیست اعزام نیرو نام نویسی نکرده ، بی تاب و ملتهب که نکند از همسنگران خود جا بمانند .

چقدر شبیه هم اند این روزهای ما با آن روزهای مان .

پرده دوم : هنگام اعزام و حرکت کاروان

بالاخره زمان حرکت اعلام می شود . عاشقان کربلا مهیای اعزام می شوند . این هایی که قرار است برای پیاده روی اربعین به کربلا بروند و آنهایی که قرار بود برای فتح جبهه به کربلا بروند .

هر کس از هرگوشه ای از شهر خود را به مسجد می رساند ، راهیان کربلا و جبهه ها با کوله پشتی هایی بر شانه و پرچم های « یا حسین (ع) » در دست . و خانواده هایی که با دلهایی مالامال از عشق حسین (ع) آمده اند عزیزان خود را بدرقه کنند .

لحظه های وداع فرا می رسد و حلقه های اشک ، بینایی چشم ها را به حداقل می رساند . راهیان کربلا و راهیان جبهه ها ، چقدر شبیه هم اند ، سرمست شور و شوق رفتن با خانواده های خود وداع می کنند و حرف مشترک همه یک جمله است : « التماس دعا »

صف اندر صف سوار بر اتوبوس ها و پرچم های سبز و سرخ ، آویزان از پنجره های اتوبوس ها و در نهایت حرکت به سوی جبهه و کربلا ...

چقدر شبیه اند اعزام نیروی آن روزهای مان با پیاده روی های اربعین مان حالا .

اربعین پای پیاده حرمت می چسبد

پای تاول زده زیر علمت می چسبد